افسردگى، يكى از رايج‏ترين اختلال‏هاى عاطفى است با توجّه به رواج فراوان افسردگى و آثار بسيار ناخوشايند آن، تاكنون كوشش‏هاى بسيارى براى پى بردن به علل اين پديده صورت گرفته اما با وجود اين كوشش‏ها در زمينه پيشگيرى از افسردگى و درمان آن، نتايج موفقيت‏آميزى حاصل نشده است. التزام عملى به اعتقادات دينى به عنوان عامل بازدارنده بسيارى از بيمارى‏هاى روانى بويژه افسردگى، توجّه تعدادى از روان‏شناسان و دانشمندان را به خود جلب كرده است. مطالعه منابع اسلامى و نظريات دانشمندان مسلمان، اين نتيجه را به دست مى‏دهد كه بين التزام عملى به اعتقادات دينى (مذهب) و سلامتى روانى، هم‏بستگى مثبت وجود دارد. به نظر مى‏رسد كه در چارچوب عمل به آيين مقدس اسلام، شرايط زندگى انسان طورى تنظيم مى‏شود كه عوامل افسردگى‏زا از محيط زندگى، حذف مى‏گردد.

مریم 5 ساله از مادرش پرسید: مامان خدا كیه؟ مادر گفت: خداوند یك نیروی خیلی بزرگیه كه دنیا را آفریده. مریم پرسید: نیرو چیه؟ مادر گفت: یعنی خدا قویه، خیلی قوی. مریم پرسید: پس خدا مثل باباست؟ مادر گفت: نه عزیزم! خدا كه آدم نیست. مریم گفت: یعنی مثل اون كه دیروز توی فیلم دیدیم؟ مادر آشفته در حالی كه لب هایش را می گزید با عصبانیت گفت: استغفرالله! نه بچه! این حرف های زشت را نزن. خدا یك نور درخشان و بزرگه. مریم پرسید: یعنی یك لامپ خیلی بزرگ مثل اون هایی كه تو شهر بازیه؟ مادر گفت: نه مثل نور لامپ، یعنی... و بعد مستأصل گفت: بچه چقدر سؤال می كنی برو دنبال بازی ات! 

زندگی مذهبی تابع آداب و ضوابطی است كه كودك ازهمان دوران خردسالی باید بكوشد خود را با آن تطابق دهد. وقت شناسی ، انضباط  در كار، محكم كاری ، رعایت حقوق و حدود ، انس به كار ، میل به سحر خیزی ، علاقه به خواب و استراحت پس از نماز عشاء ، تقسیم اوقات شبانه روز به ساعات كار و معاشرت و استراحت و ده ها مسئله از این قبیل در دوران كودكی باید سر و سامان پیدا كنند.

همچنین حد حیا و شرم برای كودك باید روشن شود از آن جهت كه بسیاری از حُجب و حیاها ابلهانه و خطرآفرین است. و یا احتیاط های آلوده ی وسواسی سبب ویرانگری هایی در آینده خواهد شد. آرایش ها، لباس پوشیدن ها، خور و خواب ، كیفیت معاشرت ، رعایت محبت ، خدمت، فداكاری ، صحت عمل ، تسلط  برخود ، مدیریت و حفظ خود ، همه و همه از مباحثی هستند كه در تربیت مذهبی كودكان باید مّد نظر قرار گیرند.  در همین جاست كه می توان رابطه ی مذهب با اخلاق را نیز كشف و دریافت نمود. 

یکی از هدف‌هایی که در تربیت فرزندان مورد نظر است،پرورش روحی، خود باوری و ایجاد اعتماد به نفس است. اگر فردی اعتماد به نفس خود را از دست بدهد در حقیقت فکر و روحش فلج شده است و متکی و وابسته به دیگران می‌شود. انسانی به پیشرفت‌های علمی، معنوی و اجتماعی دست می‌یابد که توانایی‌های خود را باور داشته باشد. اگر آدمی باور کند که نفسش در گرو عملی است که انجام می‌‌دهد و هر ثواب و عقابی که در نامه ی عملش ثبت می‌شود بستگی به عملش دارد و اگر به یقین باور کند که خداوند او را در تکلف و سختی قرار نداده است و در عین حال استعدادهای زیادی به او بخشیده است، برای رسیدن به اهداف عالیه و کمال انسانی با استفاده از اصل مشورت و نیز استعدادهای خدادادی‌اش از هیچ کوششی فروگذار نخواهد کرد. 

«اهمیت دادن به شخصیت کودکان و نوجوانان باعث می‌شود تا آنها در زمینه‌های مختلف زندگی متکی به خود بوده و در تصمیم ‌گیری‌ها شخصاً اقدام نموده و چشم امید به دیگران نداشته باشند. چنین افرادی در زندگی اجتماعی هرگز دچار خود باختگی در برابر بیگانگان نمی‌شوند و برای جامعه و ملت خود هویت و شخصیتی مستقل قائل هستند.»

کودک امانتی الهی است که با فطرتی پاک و زلال همچون آینه به‌ دنیا می‌آید و قلبش همانند زمین بکری است که برای پذیرش هر نوع بذری آمادگی دارد. به‌همین دلیل، بهترین دوره ی تربیّت، دوره ی کودکی است که هر چه به کودک آموزش داده شود در قلب و ذهن خود ثبت می‌کند. از سوی دیگر برای داشتن جامعه‌ای سالم و انسانی بایستی از تربیت «فرد» آغاز کرد و اساس تربیت افراد در کودکی، پدر و مادر هستند.

پایه‌های اولیه ی تربیت فرزند، در خانه و توسط والدین ساخته می‌شود. به عبارتی مناسب‌ترین محل برای پرورش کودک خانواده است. تربیت صحیح یکی از حقوقی است که فرزند بر والدین دارد. 

پدران و مادران وظیفه شناس اگر خواهان فرزندانی با هدف، با آرامش و بدون احساس پوچی و تنهایی هستند خوب است که روش های تربیتی خود را بر پایه و اصول دینی بنا نمایند. برای ساختن این شاکله نیرومند به ستون ها و پایه ریزی های مستحکم، با برهان و کاربردی نیاز داریم. که در ادامه مطلب به این موارد اشاره خواهیم کرد.

شما شاید بتوانید بعد از تولد فرزند دوم تان در مقابل سوال فرزند سه ساله خود که می پرسد ” داداشی از کجا آمده ” بگویید که داداشی را خدا به ما هدیه داد اما این جواب به تنهایی کودک ۱۰ ساله شما را قانع نخواهد کرد . آنچه در زیر می خوانید مقاله ای در همین رابطه از آکادمی روانپزشکی کودک و نوجوان ایالات متحده امریکا  است و شاید لازم باشد در هنگام بکار بردن این آموزشها ، آن را با فرهنگ بومی منطقه خود هماهنگ کنید . ولی فراموش نکنید اگر شما آموزش صحیح را به کودک تان ندهید او این آموزش ها را از کوچه و اینترنت و به وسیله افراد غیر آگاه و شاید منحرف دریافت نماید .